We beginnen maar vast.

Onderstaand een foto van de Rotterdammerbrug. Zo op het eerste oog wel wat breed voor een fiets- en een voetpad naar het Eerste Marnixplantsoen. Er zijn daar alleen wat speeltoestellen, een skatebaan en een aansluiting voor het fietsverkeer naar de Marnixkade.














Als je verderop kijkt valt op dat de Zaagpoort (bij het Marnixbad) en de Raampoort (bij het politiebureau) ook twee hele brede bruggen zijn. De Zaagpoort (hoe toepasselijk kan het worden) gaat nogal plomp in de Marnixstraat over en zorgt daar al jaren voor een onoverzichtelijke verkeerssituatie. Soms met tragische afloop.
De Raampoort is de breedste brug, zelfs met aan beide zijden van de Marnixstraat een groot plateau. De Raampoort loopt na kruising met de Marnixstraat vast op de veel smallere Bloemgracht.
Hoe is dat toch zo gekomen?

Vele jaren geleden waren er in Amsterdam net zoals nu visionairs aan het bestuur. De Jordaan, het was natuurlijk allemaal oude troep, dus afbreken die hap en brede wegen er door heen leggen richting het Centraal Station. Omdat de bruggen toch vervangen moesten worden maken wij er nu vast hele brede van zodat wij straks daar niets meer aan hoeven te doen.

Latere generaties bestuurders hadden wat meer historisch besef en begrepen dat de weerstand te groot zou zijn en hebben van de plannen laten varen. Vervolgens is begonnen met de restauratie van de Jordaan.

Dat Amsterdam juist nu veel van het toerisme te danken heeft (of te wijten heeft, zo u wilt) komt mede omdat de Jordaan is blijven staan. Wel zitten wij nu wel met wat vreemde bruggen.
Zo gaat het wel vaker. Kijk bijvoorbeeld naar de tramrails op de Haarlemmerhouttuinen. Zij liggen er al jaren, nog nooit heeft er een tram over gereden. Nu wordt overwogen de rails én zelfs de betonnen brug over de Korte Prinsengracht maar weer te verwijderen.
Of neem het Mr. Visserplein, jarenlang heeft er een tunneltje gelegen in afwachting van het doortrekken van de gesloopte Weesperstraat/Wibautstraat. Het is er nooit van gekomen.

Enthousiast wordt begonnen om maar vast iets de slopen of aan te leggen. Wie weet creëer je een argument om een plan door te drukken. "Er is nu al zoveel geld uitgegeven, wij moeten wel door gaan." is het motto.

Ook nu weer dreigt er weer zo iets dergelijks te gebeuren. Kennelijk in de hoop dat er een point of no-return wordt bereikt zijn de stadsdelen West en Centrum halsoverkop bezig alle mogelijke herinrichtingsplannen te verzinnen die mogelijk moeten worden als de parkeergarage gebouwd is. Bewoners worden opgewarmd voor een heringerichte straat met de belofte dat al tijdens de bouw van de parkeergarage of misschien al eerder kan begonnen worden.
Het zal, hoop ik, op den duur wel doordringen dat de kosten parkeergarage Singelgracht Marnix in geen verhouding staan met de veronderstelde minieme winst voor de openbare ruimte. Op de Nassaukade wordt het in ieder geval niet beter, bij het Marnix bad waarschijnlijk nog gevaarlijker.
Uiteindelijk zal wel blijken dat de economie toch nog wat aantrekt, het verstandiger is auto's niet de stad in te halen en een parkeergarage bij het voormalige food center te bouwen. De Jager heeft weer een fijne la vol met achterhaalde plannen en de bewoners aan aantal half heringerichte straten en een overhoop gehaald plantsoen waar je je over 20 jaar vanaf vraagt: Hoe is dat toch zo gekomen.
Als wij niet uitkijken gaat de portefeuillehouder ook vast wat bomen omzagen want die kunnen een GroenLinkser flink de weg zitten.
pd 5 december 2013