Volkskrant 4 september 2013
Komt het ooit nog helemaal goed tussen bestuurders en
burgers in Nederland? Een recente ervaring op een informatiebijeenkomst, belegd
door stadsdeel West van de gemeente Amsterdam, heeft me niet optimistischer
gemaakt.
Ik ging erheen omdat ik nog nooit een participatiedeskundige
in levenden lijve had gezien. In de uitnodiging aan de buurtbewoners schreven
de stadsdelen West en Centrum dat zij op een bijeenkomst in het Marnixbad zo’n
deskundige wilden presenteren. „Deze participatiedeskundige krijgt als taak de
belangen van bewoners, ondernemers en andere belanghebbenden maximaal te
waarborgen binnen de kaders van het project.”
Bedoeld project is zeer omstreden. Het gaat om de aanleg van
de Singelgrachtgarage Marnix, een ondergrondse parkeergarage (kosten 60 miljoen
euro) die gebouwd moet worden in de Frederik Hendrikbuurt in West. De
stadsdelen hebben het plan aangenomen en beginnen nu met de uitvoering – dit
tot woede van veel buurtbewoners. Zij vrezen jarenlange ontwrichting van hun
buurt en schade aan hun panden.
Een referendum in het hele stadsdeel West – dus niet alleen
in de buurt – leverde een nipte meerderheid op voor de plannen van PvdA en
GroenLinks. Zij willen met de garage juist bewerkstelligen dat de kwaliteit van
de openbare ruimte verbetert: minder auto’s op straat, meer ruimte voor
voetgangers.
De bijeenkomst in het Marnixbad ontaardde in een verbale
veldslag. Aan de ene kant de ambtenaren die de plannen moeten realiseren, aan
de andere kant een zaal met schuimbekkende bewoners. Daartussen die arme
participatiedeskundige, door de gemeente ingehuurd om de partijen bij elkaar te
brengen. Ze heette Gerda Brethouwer en ze bleek een keurige, vriendelijke dame
die kalm wist te blijven toen de zaal haar op de korrel nam. De projectmanager,
ambtenaar Marian Hogezand, had het er moeilijker mee. „Ik hou er niet van als
mensen er doorheen schreeuwen”, zei ze.
Maar van een Poolse landdag maak je nu eenmaal geen
theekransje. Daar wordt gevloekt en gescholden. „We zijn suf geluld met die
inspraakavonden!” „Jullie ouwehoeren maar!”
Er openbaarden zich twee bijna onoplosbare problemen.
Allereerst het project zelf. Een
parkeergarage die minstens zestig miljoen gaat kosten in een buurt waar veel
mensen moeite hebben om rond te komen – dat is vragen om tegenstand. Ook door
de drama’s rond de Noord-Zuidlijn zijn bewoners uiterst achterdochtig gestemd.
Megaprojecten zijn voor hen algauw megalomane projecten.
Het tweede probleem is de gebrekkige communicatieve
vaardigheid waarmee zulke plannen worden ‘verkocht’. De ambtenaren hanteren een
jargon waarmee het wantrouwen wordt gevoed. Op deze avond introduceerden zij
trots het zogeheten BLVC-kader waarmee de bewoners nog veel te maken zouden
krijgen. BLVC-kader? De afkorting bleek te staan voor „bereikbaarheid, leefbaarheid,
veiligheid, communicatieplan”. De bewoners konden op deze terreinen hun eisen
formuleren. Maar wat gebeurde er dan precies mee? Dat bleef onduidelijk.
Dan moet je niet verbaasd zijn als er op zo’n moment iemand
roept: „Inspraak? Dictatuur! Doe niet alsof het inspraak is!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten